[Рецензија: Можат ли Пендаровски и Рамадани да завршат в затвор за ширење страв?]
Јавно клеветење или изнесување неповолни факти за некого од анонимност е пашквила, достојна само за медитеранските комедии и таа ситуација не е достојна за степенот на посакуваната одговорност во едно општество како нашето
Иако последната деценија во стручната јавност имаше многу укажувања против непотпишаните текстови, особено тие што содржат конкретни обвинувања против некои институции или личности од јавниот живот, се чини дека таквите оградувања во наредните месеци сè помалку ќе вредат. Пред сè, поради вжештената атмосфера во општеството во однос на претстојниот референдум околу нашиот влез во ЕУ и НАТО со прифаќање на преспанскиот договор. За ова прашање постои поделеност меѓу партиите и за очекување е некои од нив да се обидат да ги дисквалификуваат своите политички противници со удар под појасот, да се изразиме со боксерски речник. Медиумите тука добро доаѓаат.
Линк до оригиналниот напис: Можат ли Пендаровски и Рамадани да завршат в затвор за ширење страв?
Датум и време на објавување: 13.8.2018
Датум на рецензирање: 14.8.2018
Рецензент: Љубомир Костовски
Рецензираниот напис е поставен во две „гнили штици“, иако неговата цел е многу конкретна и се однесува на две јавни личности кон кои се упатуваат сериозни обвиненија со споменување членови од Кривичниот закон.
Првиот проблем со овој текст е тоа што е непотпишан. Анонимниот автор поаѓа од премисата дека поради јавно изразени процени на споменатите Стево Пендаровски (национален координатор за НАТО и поранешен претседателски кандидат) и Исмет Рамадани (претседателот на Евроатлантскиот совет на Македонија), тие шират страв и паника во земјата, што е, нели, казниво по КЗ. Едниот и во дебатна и во отворена емисија(!). Притоа, веднаш, од првата реченица, авторот на текстот се повикува на уште еден анонимец како основа на својата теза. Така добиваме двоец без идентитет, од кои едниот е некој „македонски експерт по кривично право, кој инсистира на неговата анонимност“. Ако е тоа некој сериозен кривичар, за каков ни го „продаваат“ во текстот, би требало да знае дека сериозните обвинувања по КЗ во медиум не може да ги изнесува на овој начин, скриен зад тарабата на анонимноста, а уште повеќе што доволно се „распослал“ со, да речеме, факти, главно цитирање делови од КЗ! Како да му веруваме некому, кој е наречен стручњак, ако не ја познава најпрвин својата одговорност во вакви „анонимни дојави“, кои по автоматизам стануваат пашквили, според драматуршиот речник. Имено, јавно клеветење или изнесувањенеповолни факти за некого од анонимност е токму тоа и таа ситуација не е достојна за степенот на посакуваната (европска) одговорност во едно општество како нашето.
Она што особено иритира во овој случај е самиот факт дека и во моментот на објавувањето на текстот, имаше доволно сериозни анализи објавени во регионот и кај нас. „Вината“ на Пендаровски и Рамадани не може во никој случај да биде издвоена за такви нивни согледувања фрлени кон соседството, бидејќи атмосферата што произлегува од фрлената идеја за можната размена на територии меѓу Косово и Србија, каде што протагонист е српската елита, е нешто што го преокупира светот, а не може никако да се држи во дворот на споменатите двајца аналитичари, како што текстот сугерира. Не нè плашат тие политичари, туку стварноста, која не е пријатна ниту за Македонија ниту за континентот. Вестите и коментарите за она што произлегува од споменатите цитати на Пендаровски и Рамадани, едноставно, денес може да се цитираат низ стотици наслови, дури и со споменување дентични размислувања на врвни политичари во светот од типот на Ангела Меркел, на пример.
Дали имаме можеби извинување, откако авторот/авторите на текстот виделе дека „ширењето паника“ во регионот добива епидемиски размери? Јасно дека не – дури и извинувањето е дегутантно ако доаѓа од анонимус.