[Рецензија: СКАНДАЛ: Државата и Венко Филипче се изигруваат со болно девојче, кое има прекин во дишењето и одбива да го прати во странство]
Текстот што го рецензираме е нецелосен. Тој пренесува емотивна приказна на мајка, која бара помош за своето дете заболено од редок синдром, но написот во новинарска смисла не е обработен како што треба. Ако целта на новинарот била да ѝ помогне на мајката, тогаш треба да бидат опфатени повеќе аспекти од приказната. Вака пренесен написот е едностран и изгледа како да има цел, преку приказната, да се нападне министерот за здравство, Венко Филипче.
Линк до оригиналниот напис: СКАНДАЛ: Државата и Венко Филипче се изигруваат со болно девојче кое има прекин во дишењето и одбива да го прати во странство
Датум и време на објавување: 29.1.2019
Датум на рецензирање: 1.2.2019
Рецензент: Ана Анастасовска
Велат дека секоја приказна има две страни и задача на новинарот е токму таа, да ги прикаже двете страни, за читателите да добијат што е можно повеќе информации и појасна слика за она што се пишува. Но, не сите новинарски статии се водат по ова правило, најчесто поради политички и други побуди. Во случајот со написот што го рецензираме злоупотребена е исклучително чувствителна приказна за политички напади.
Револтирана мајка на болно девојче од ретка болест со денови чека одговор од министерот за здравство Венко Филипче, но и од државата, која ја остава на милост и немилост судбината на нејзината 20-годишна ќерка. Во изјава за КУРИР револтираната мајка вели дека додека не се знае судбината на нејзината ќерка, министерот Филипче го одбил конзилиумот кој е потпишан детето да се лечи во странство, со образложение дека тука ќе се направел таков центар, но не се знае кога.
Воведот во текстот е хаотичен. Нејасно е за што конкретно станува збор, за каков конзилиум се работи, ниту, пак, може да се разбере каков центар треба да се изгради.
Дури подолу во написот од изјавата на мајката може да се разбере дека нејзината ќерка пати од ретка болест – Прадер Вили синдром и дека била лекувана во Германија, за што половина сума платил Фондот за здравство. Сега тоа лекување е прекинато и девојчето седи незгрижено, бидејќи кај нас нема таков центар за лица на кои им е дијагностициран овој синдром:
Јас работам сестра на детска клиника, моето дете Емануела Костоска има 20 години, од 12 години на детска клиника го лечеа погрешно под дијагноза „церебрална парализа“, се обратив потоа до Светската здравствена организација и тие ми кажаа каде да се обратам во Германија и во интернационалната организација за синдром Sy Prader-Willi и преку нив отидов бесплатно преку овој светски проект. Ема првиот пат отиде бесплатно во Германија, потоа беше шест месеци повторно во Германија и половина цена, 25 илјади евра, плати Германија, а 25 илјади плати фондот, за шест месеци детето дојде повторно тука пред умирање, бидејќи нема центар и никој не ја прима во државата. Пет години беше во Германија и последниот пат во септември докторите ми рекоа ако стави ова дете три кила на себе ќе умре, веќе има 12 кила ставено и има прекини во дишењето, за КУРИР раскажува Валентина.
Потоа, написот открива дека мајката за својот проблем со писмо се обратила до премиерот Зоран Заев, до министерот Филипче и до Народниот правобранител. Според кажувањето на мајката, конзилиум од Клиниката за ендокринологија потпишал документ во кој препорачува девојчето да се лечи во странство, но дека министерот Филипче, наводно, го криел тој документ бидејќи планирал да гради центар за Прадер Вили синдром,
Детето ми е дома со прекини во дишење, не се знае во секундата што нѐ чека, државата се изигрува. Филипче овие документи што ги објавив ги има кај него веќе десетина дена и никако не ги дава. Денес бев на ендокринологија за возрасни, конзилиум е потпишан детето да се лекува во странство, а Филипче ги крие документите. На крајот викнал некоја комисија за ретки болести и ќе правеле тука центар за Прадер Вили синдром, нека прават, но 20 години не го направија, дотогаш што правиме? – прашува револтираната Валентина.
И после вакво директно обвинување дека министерот за здравство крие некакви документи и оти тој намерно го кочи лекувањето на девојчето, текстот завршува. Иако, е видливо дека е недоречен, на пример, не е објаснето за какво заболување станува збор. Не е проверено дали се вистинити кажувањата на мајката. Ако има вина или некакви пропусти, тие треба точно да се лоцираат. Приказната би изгледала сосема поинаку доколку се слушнела и втората страна. Можеби министерот навистина ги крие документите, но можеби и не ни слушнал за нив. Исто така, се забележува и дека го нема ставот на Народниот правобранител, а не е прашано ниту во кабинетот на премиерот дали тој е запознаен со овој случај.
Инаку, точно е дека имало најави од министерот Филипче оти ќе се гради центар за лица заболени од Прадер Вили синдром. Била најдена и локација за негова изградба, во Берово. Но, неговата изградба е откажана, токму поради локацијата и тоа по барање на мајката посочена во написот, бидејќи нејзиното дете добивало алергии во Берово.
Кога се пренесуваат вакви емотивни приказни и кога тие се нецелосни, читателот не може да добие објективна слика за целата ситуација. Уште помалку може да им се помогне на луѓето што се директно засегнати, ако на ваков начин е пренесена нивната приказна. Новинарот мора да ја побара втората страна и да се обиде реално да го прикаже проблемот. Во овој случај тоа, за жал, не е направено. Очигледно намерата на написот е само да се поентира политички и да се нападне министерот за здравство, а не и да ѝ се помогне на мајката, која бара решение за своетот дете.